Υπάρχει διαφορά μεταξύ της σωστής σκέψης και της υπερβολικής σκέψης. Μετά από πολλή σκέψη, καταλήγουμε τελικά περισσότερο μπερδεμένοι και νοητικά εξουθενωμένοι. Μήπως υπεραναλύουμε τα πάντα;
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!
Στην πραγματικότητα, υπολογίζεται ότι παίρνουμε περίπου 35.000 αποφάσεις σε καθημερινή βάση. Καθώς έχουμε πρόσβαση σε περισσότερες πληροφορίες και υπάρχουν στην κοινωνία υψηλότερες απαιτήσεις από ποτέ, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι μισοί έως σχεδόν τα 3/4 των ενηλίκων ομολογούν ότι σκέφτονται και αναλύουν γεγονότα και καταστάσεις πάρα πολύ…
Η υπερανάλυση χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες σκέψεις και εικόνες γεγονότων που έχουν συμβεί στο παρελθόν και μας δημιούργησαν αρνητικά συναισθήματα (π.χ. άγχος, θλίψη). Επίσης περιλαμβάνει ανησυχίες ή προσπάθειες πρόβλεψης για την εξέλιξη μελλοντικών καταστάσεων. Θα μπορούσαμε να την περιγράψουμε σαν έναν εσωτερικό διάλογο, όπου η μία σκέψη φέρνει την άλλη. Ο άνθρωπος ζει σε αυτό που συμβαίνει στο μυαλό του και όχι σε αυτό που συμβαίνει πραγματικά στη ζωή του. “Τι θα συμβεί εάν…;” είναι το συχνότερο ερώτημα το οποίο απασχολεί τον άνθρωπο που υπεραναλύει.
Ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων μας προκύπτει από την ανάγκη να έχουμε τον έλεγχο κάθε κατάστασης, κάτι που αφορά κατεξοχήν τους αγχώδεις ανθρώπους. Τελικά όμως, αυτό που θα ήταν πιο εύκολο να κάνουμε είναι ν’ αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Είναι ανώφελο να υιοθετούμε τον ρόλο του Dr. Strange στο πολυσύμπαν του νου μας καθώς όλες εκείνες οι πιθανές μελλοντικές εκβάσεις που προβάλλουμε στο μυαλό μας υπάρχουν μόνο εκεί. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η υπερανάλυση μας υποχρεώνει να ανησυχούμε διπλά, τριπλά, πολλαπλά για τον ίδιο λόγο. Στ’ αλήθεια, το θέλουμε αυτό για τον εαυτό μας;
Το να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε το πώς νιώθουμε κατευνάζει την ένταση του συναισθήματος, ηρεμεί, ησυχάζει. Ας δώσουμε λίγο χρόνο να παραμείνουμε με το συναίσθημά μας και να μας ακούσουμε. Αυτήν τη στιγμή νιώθω θυμό, αγωνία, φόβο, απογοήτευση κ.λ.π. Ας ρωτήσουμε τον εαυτό μας: Οι άνθρωποι που με νοιάζονται τι θα μου έλεγαν για αυτό που μου συμβαίνει; Πώς θα με καθησύχαζαν; Τι θα είχα ανάγκη να ακούσω; Στη συνέχεια, μπορούμε να δώσουμε την απάντηση δυνατά ή να τη γράψουμε σε ένα χαρτί. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε την εσωτερική φωνή της συμπόνιας, της συμπάθειας και του καθησυχασμού.
Έχουμε κάθε δικαίωμα να επιλέξουμε αυτό που νιώθουμε, αυτό που επιθυμεί η ψυχή μας. Δεν πειράζει να κάνουμε λάθος. Οι αποφάσεις μας είναι μέρος του μονοπατιού μας. Το λάθος είναι ένα σκαλοπάτι που θα μας οδηγήσει στο στόχο μας από διαφορετικό δρόμο, αρκεί να ακούσουμε το μήνυμα που φέρει. Είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε για εμάς, χωρίς να “χτυπάμε” τον εαυτό μας ακόμα κι αν η απόφαση μας δεν αποδειχθεί η πιο ιδανική για εμάς…
Το να εγκαταλείψει κανείς την υπερανάλυση για πάντα δεν είναι εφικτό, αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε πώς να την σταματάμε όταν την αναγνωρίζουμε. Δεν είναι δυνατό να σκεφτόμαστε θετικά ή να αποφεύγουμε τις αρνητικές σκέψεις στο 100% αλλά μπορούμε να μάθουμε να ζούμε μαζί τους και εξίσου σημαντικό είναι να ξέρουμε πότε είναι απαραίτητο ένα διάλειμμα από αυτές!
Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!
