Φέτος έφτασε η στιγμή που αρκετός κόσμος περιμένει (αρκετός; δεν μπορώ με ακρίβεια να σου απαντήσω). Η προετοιμασία και η προσμονή για τα Χριστούγεννα. Οι βιτρίνες στα καταστήματα ξεκίνησαν δειλά δειλά να προσθέτουν στολισμό, Χριστουγεννιάτικο, λίγο να αλαφρύνει τη καρδιά και το πνεύμα των καταναλωτών. Η τσέπη είναι ανάλαφρη αλλά το μυαλό γεμάτο από προβλήματα που ψάχνουν τη λύση τους… Χριστούγεννα στην οικονομική κρίση, όταν η καταναλωτική πανδαισία είναι το πρότυπο…
Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Θεωρούνται ως τα πλέον γνωστά και αναγνωρίσιμα, χάρη στις επαναλαμβανόμενες δημοσιεύσεις τους: στα «Νεοελληνικά Αναγνώσματα», της μέσης εκπαίδευσης. Από το σχολείο η μνήμη μου ώρες ώρες νιώθω πως έχει ξεθωριάσει έντονα. Απεναντίας όμως, οι αναμνήσεις μου από τη γιαγιά που μου διάβαζε αλλά τις περισσότερες φορές η ίδια έλεγε τις ιστορίες με δική της αφήγηση, μένουν ανεξίτηλες.
Αυτές οι ιστορίες, από τα διηγήματα, περιέγραφαν έναν μυστηριακό κόσμο, γεμάτο με στερήσεις, αγάπη, ειλικρίνεια και αληθινή εκτίμηση. Ανθρώπους γεμάτους γενναιοδωρία και σπιτικά πλημμυρισμένα από οικογενειακή θαλπωρή. Η οικογένεια γύρω από το τραπέζι με ότι είχε αυτό το “τραπέζι του φτωχού” αλλά βαθιά θρησκευόμενου ανθρώπου. Με τις φτωχογειτονιές να μοσχομυρίζουν από τα γλυκά και τις παραδοσιακές συνταγές. Με τις νοικοκυρές να ανοίγουν τα σπίτια τους και έχοντας κάνει το “κουμάντο” τους ώστε η οικογένεια να ζήσει αυτή τη γιορτινή “κραιπάλη”. Μια γιορτή προσφοράς, αγάπης και ανθρωπιάς. Όταν ο Αη Βασίλης τότε έφερνε δώρα μόνο στα μικρά παιδάκια της οικογένειας και συνήθως αυτά ήταν τα απαραίτητα. Ένα ζευγάρι καινούργια παπουτσάκια, ένα ρουχαλάκι, ένα σκέπασμα, ένα τετράδιο για το σχολείο… Όχι πάντα καινούργια ίσως και χρησιμοποιημένα. Ακόμα και μια μόνο χούφτα αμύγδαλα…
Μια εικόνα που έρχεται σε αντιπαράθεση με το καταναλωτικό πρότυπο της εποχής μας. Μια εικόνα που δεν θυμίζει διόλου τη ζοφερή καπιταλιστική εικόνα των Χριστουγέννων και τα κοινωνικά χαοτικά χάσματα. Στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη η Ελληνική οικογένεια ήταν ο πυρήνας των Χριστουγέννων και όλοι ήταν μαζί απέναντι σε αυτό που ονόμαζαν φτώχεια.
Τι είναι όμως φτώχεια;
Η έλλειψη αγαθών για τη διαβίωση ή η έλλειψη υλικών αγαθών για την ευημερία μας; Μετά από μια έκρηξη καταναλωτικής κατάχρησης ετών και όταν η μοναδική γκρίνια ήταν τα μη αρκετά υλικά αγαθά. Τώρα ήρθε η έλλειψη βασικών αγαθών για την επιβίωση. Τόσοι άνθρωποι, άνεργοι, άστεγοι… Εκεί λοιπόν μέσα στο κρύο, ξεχασμένοι από θεούς και ανθρώπους, καλά κουκουλωμένοι στα βρώμικα σκεπάσματά τους. Άνθρωποι που κάποτε είχαν εργασία και αιφνίδια την έχασαν φορτωμένοι με όλα τα βάρη πλέον να ζουν μόνοι και εγκαταλελημένοι. Ίσως κάποιος σκεφτεί “τι κρίμα” ίσως άλλος να τους προσπεράσει βυθισμένος στα δικά του προβλήματα.
Γιατί ναι όλοι πλέον, αν όχι όλοι, το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων βιώνει καθημερινά το άγχος για το πως θα τα βγάλει πέρα οικονομικά. Οι πολλά έχοντες είναι λίγοι, οι μερικά έχοντες είναι πολλοί και οι μη έχοντες οι περισσότεροι… Το πνεύμα των Χριστουγέννων παραμένει στις καρδιές των ανθρώπων ριζωμένο και όπου υπάρχουν παιδιά σκηνοθετείται η γιορτινή ατμόσφαιρα. Οι γονείς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες προσπαθούν να προσφέρουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους ότι καλύτερο μπορούν. Όταν μισθοί και συντάξεις δέχονται συνέχεια το μαχαίρι επάνω τους!
Θεωρώ πως όλοι έχουμε ξεκινήσει να επαναπροσδιορίζουμε τα Χριστούγεννα μέσα μας. Ίσως τελικά η οικονομική κρίση με βία να μας ώθησε στο να αναμοχλεύσουμε τις παιδικές μας αναμνήσεις και τις ρίζες του τόπου μας. Να ξεκινήσουμε να δίνουμε περισσότερο σημασία σε αυτό που δεν φαίνεται και λιγότερο σε αυτό που φαίνεται. Δεν απαιτούνται ακριβά δώρα στα αγαπημένα μας πρόσωπα, αρκεί η κίνηση και η πρόθεση.
Θα επανέλθω άμεσα με νέα μου ανάρτηση για να σου προτείνω ιδέες για δώρα για τα αγαπημένα σου πρόσωπα! Δεν είναι ανάγκη να τα αγοράσεις, μπορείς να τα φτιάξεις, μπορεί να είναι ήδη δικά σου και με αγάπη να τα χαρίσεις…
Μη ξεχνάς και τον άνθρωπο δίπλα σου…εκείνον που έχει ανάγκη ένα κομμάτι ψωμί, μια τυρόπιτα για να φάει, μια κουβέρτα για να ζεσταθεί. Ξέρω δεν είναι εποχές για πριγκίπισσες… ΑΥΤΗ όμως είναι η εποχή που ζούμε ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΟ και γίνε χρήσιμος άνθρωπος στη κοινωνία. Τώρα περισσότερο από ποτέ η ανθρωπιά είναι το μοναδικό αντίδοτο σε αυτή την αρρώστια που βιώνουμε…
Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!!!
Πόσο δίκιο έχεις! Οι Άραβες λένε πως όσα περισσότερα προσφέρεις, ο Θεός τα επιστρέφει διπλά και τρίδιπλα!
Και να σου πω την αλήθεια το έχω δει να γίνεται σε ανθρώπους που δίνουν πραγματικά χωρίς να περιμένουν κάτι. Εγώ θα πω ότι αυτές τις μέρες κανένας δε πρέπει να νιώθει ‘μοναξιά’. Καλό βράδυ!
Πολύ ενδιαφέρουσα οπτική Ελεάνα μου…Θα συμφωνήσω επίσης ότι αυτές τις ημέρες δεν πρέπει να νιώθει κανένας μοναξιά… Σε φιλώ!
Αχ Μαρία μου καλά τα λόγια αλλά στην πράξη έχουμε το πρόβλημα όλοι μας. Και βάζω και εμένα μέσα. Πόσα να κάνεις ποια? Πόσο να βοηθήσεις όταν υπάρχουν μέρες που είναι δύσκολες και για την δικη σου οικογένεια. Και εννοείται πως δεν διαφωνών απλώς παίζω λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου, ξέρεις! Πιστεύω ότι λιθαράκι λιθαράκι γίνεται η αλλαγή αλλά το πρόβλημα είναι τόσο τεράστιο που καμιά φορά αμφιβάλω και για το δικό μου λιθαράκι. Οι φωτογραφίες που επέλεξες πολύ δυνατές! Κάλη
Θεωρώ πως για το μεγαλύτερο πλέον ποσοστό των οικογενειών τα πράγματα είναι δύσκολα. Ανεξάρτητα αν υπάρχει δυνατότητα για υλική ενίσχυση, ας κρατήσουμε τους καλούς τρόπους, την καλή συμπεριφορά και την ανθρωπιά μας. Ακόμα και με αυτά κάνουμε τη διαφορά.
Είναι πράγματι δύσκολη εποχή για γιορτές και εκδηλώσεις περιμένουμε όλοι να τελειώσει αυτή η περίοδος της οικονομικής κρίσης