Μη με πληγώνεις μαμά…

Μη σκοτώνεις τις νεράιδες μαμά… είναι μαγικά πλάσματα, χαρίζουν νεραιδόσκονη και χαρά στον κόσμο… Μαμά σήμερα ονειρεύομαι, άσε με να πετάω… Μη με πληγώνεις μαμά…

Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!

Αφορμή για την σημερινή μου ανάρτηση ήταν μια σκηνή που μου χάρισε εχθές η κόρη μου. Η μικρή μου Κωνσταντίνα που συνέχεια μου διδάσκει πόσο μεγάλη και δυνατή μπορεί να είναι η αγάπη… πόσο αγνά μπορούν να είναι τα συναισθήματα… Κάτι που εμείς οι ενήλικες τόσο εύκολα ξεχάσαμε. Τρέχουμε να προλάβουμε, να καλύψουμε ανάγκες, να δημιουργήσουμε νέες. θέλουμε περισσότερα χρήματα, περισσότερα παιδιά, μεγαλύτερο σπίτι, καλύτερο σχολείο και άλλα και άλλα… διαρκώς νέες καταστάσεις που δεν μπορούμε να σηκώσουμε στις πλάτες μας.

Στο τέλος καταλήγουμε να λειτουργούμε μηχανικά. Γεμάτοι κριτική απέναντι στο πρόσωπο τους “Φάε το φαγητό σου επιτέλους”, “γρήγορα θα αργήσουμε”, “γιατί δεν τελείωσες τα μαθήματα σου”, “πότε επιτέλους θα μαζέψεις το δωμάτιό σου;”, “έχω πονοκέφαλο το καταλαβαίνεις”, “μα γιατί δεν κάθεσαι ήσυχος”, “η δασκάλα μου είπε ότι δεν είσαι ήσυχος, γιατί κάνεις φασαρία στο σχολείο;”…..

Εχθές ήμουν αρκετά κουρασμένη. Πολλές δουλείες να γίνουν, λίγος χρόνος, αρκετή σωματική κούραση και κυρίως αρκετή ψυχολογική κούραση. Της φώναζα για το παραμικρό και εγώ και ο πατέρας της… γιατί λέρωσες τα ρούχα σου με μαρκαδόρους πάλι;

Εκείνη έφυγε στο δωμάτιό της και επικρατούσε για λίγη ώρα αρκετή ησυχία… Πήγα στο δωμάτιο της να δω τι κάνει.

Είχε πάρει μια φωτογραφία μας, μια υπέροχη Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία στην οποία ήμασταν εγώ και εκείνη και γελούσαμε μέσα σε ένα τρενάκι… Είχε ακουμπήσει την κορνίζα με τη φωτογραφία στο κρεβάτι της και μπροστά είχε βάλει μια μικρή πλαστική λεκανίτσα όπου είχε ρίξει διάφορα πράγματα μέσα. Με μια κουτάλα ανακάτευε και ψιθύριζε…

Την πλησίασα… “Τι κάνεις εδώ Νίνα;” …

“Φτιάχνω ένα μαγικό φίλτρο που θα μας κάνει όλους χαρούμενους ξανά” μου απάντησε…

Θεέ μου… έπεσα στα γόνατα και την αγκάλιασα… με έκοψε στα δύο…

Η εικόνα, τα λόγια της, ο τόνος της φωνής της… είναι ακόμα μέσα στο μυαλό μου ακόμα και σήμερα και γεμίζω δάκρυα… Γιατί ένιωσε έτσι; Γιατί της το προκαλέσαμε αυτό; 

Η μητρική αγάπη θεωρείται αυτονόητο συναίσθημα αλλά αντικειμενικά δεν είναι. Κανείς δεν είναι τέλειος, κι έχουμε τόσο συνηθίσει να προβάλλουμε στον άλλο τις προσωπικές μας δυσκολίες, που είναι ψευδαίσθηση πως αυτό δεν θα μας ξανασυμβεί. Αγάπησε τον εαυτό σου… για να είσαι γαλήνιος και να μπορείς να αφουγκραστείς τα συναισθήματα τα δικά σου και του παιδιού σου… Μίλα στο αγέννητο παιδί σου… χάιδεψε την κοιλιά σου, το νιώθει… γέμισε τον εαυτό σου με συναισθήματα αγάπης και αγαλλίασης και αυτό θα μεταφερθεί στο έμβρυο μέσα σου αλλά και στο παιδί έξω που σε κοιτάζει με μάτια αγάπης…

Συγνώμη

Σου αφιερώνω αυτό αγαπημένη μου κόρη…

«Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο…» – Πάμπλο Νερούδα

Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!