Γιώργος Σεφέρης – Θερινό Ηλιοστάσι Η’
“Τ’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης επιστρέφει μόνο εκεί που ήσουν.
Τ’άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου, τη δική σου φωνή, όχι εκείνη που σου αρέσει.
Μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες.
Μπορείς να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις, αν καρφωθείς σε τούτο τ’αδιάφορο πράγμα που σε ρίχνει πίσω εκεί που ξεκίνησες..”
Πόσες είναι αυτές οι φορές που νιώθουμε πληθώρα συναισθημάτων, εικόνες που κατακλύζουν το μυαλό μας φέρνοντας άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα συναισθήματα και εμείς προσπαθούμε να αντιδράσουμε. Προσπαθούμε να κατανοήσουμε όλα αυτά τα γνωστά και άγνωστα συναισθήματα που μας βομβαρδίζουν. Η καθημερινότητα όμως “τρέχει” και εμείς ξοπίσω της να την προλάβουμε. Δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε, να κατανοήσουμε, να κουβεντιάσουμε με τον εαυτό μας… Το συναίσθημα είναι πολύ γνώριμο αλλά το καταπιέζουμε γιατί τώρα δεν έχουμε χρόνο για εμάς, προτεραιότητα έχουν οι άλλοι. Το συναίσθημα αυτό είναι απογοήτευση, έλλειψη ενέργειας, έλλειψη ενδιαφέροντος, κόπωση… Όλα φαίνονται σαν ένας Γολγοθάς και εμείς μικροσκοπικοί σαν τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ. Όσο οι υποχρεώσεις μας αυξάνονται τόσο η ενέργειά στερεύει και μία πίεση έρχεται να εγκατασταθεί στο στήθος.
Αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, θα έλεγα πως είναι δώρο με το οποίο προικίζονται οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω τον ρόλο του άντρα στην κοινωνία ή την οικογένεια, όμως σαφώς δεν αγγίζει σε πολυπλοκότητα αυτόν της μητέρας. Η μητέρα είναι η υποψήφια περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα που θα βιώσει αυτό το συναίσθημα, αυτή την συναισθηματική κατάσταση. Ένας παιδί που γεννιέται, γεννά και πολλές υποχρεώσεις και ευθύνες όπου μία μητέρα καλείται να αντιμετωπίσει.
Διαρκώς βάλλεται από την κοινωνία και με αγωνία και κόπο διαρκώς προσπαθεί να αποκτήσει τον τίτλο της “τέλειας μάνας”. Δεν είναι μία δίκαιη μάχη αλλά μία μάχη προερχόμενη από το υποσυνείδητο για αυτό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι δίκαιη…
Προσπαθεί να κατανοήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του παιδιού της και να τις ικανοποιήσει άμεσα, ειδικότερα στα αρχικά στάδια γέννησης του παιδιού. Η υπερβολική της προστασία προς το παιδί της και η υπερβολική της προσπάθεια την οδηγούν σε έναν φαύλο κύκλο. Η ίδια δημιουργεί στην συνέχεια ένα παιδί, έναν έφηβο που δεν έχει μάθει να ικανοποιεί μόνος τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Μια έντονη σχέση εξάρτησης. Η ίδια η μητέρα επίσης χάνει την αντιληπτική της ικανότητα, βλέπει το δέντρο αλλά χάνει το δάσος… Χάνει την ομορφιά της ατέλειας και το παιδί της φυλακίζεται μέσα σε ένα πρότυπο που η ιδία έχει εδραιώσει.
Τελειότητα δεν υπάρχει, δεν είναι εκ των πραγμάτων στοιχείο της ανθρώπινης φύσης μας. Συνεπώς έναν βήμα είναι η κατανόηση αυτού του πράγματος.
Ένα δεύτερο βήμα είναι η κατανόηση της δικής μας αλήθειας. Ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θέλουμε από τους άλλους και από τον εαυτό μας. Κυρίως θα έλεγα τι θέλουμε από τον εαυτό μας και μετά βλέπουμε τι θέλουμε ή μάλλον προσδοκούμε από τους άλλους…
Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να κατανοήσουμε την δική μας αλήθεια λυτρωμένοι από το ψυχαναγκαστικό πρότυπο της κοινωνίας μας και τις έντονα ενοχικές μας τάσεις, πρέπει να ψάξουμε το δικό μας παιδί, αυτό που είναι βαθιά κρυμμένο μέσα μας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άκρως καταπιεσμένο μέσα σε ένα αυστηρό πρότυπο “καθωσπρεπισμού” που έχει επιβληθεί από την νηπιακή μας ηλικία από τους γονείς μας.
Ξεκίνησα την ανάρτησή μου θέλοντας να σας περιγράψω την δική μου λύτρωση/κάθαρση μέσω της γραφής. Η δική μου έκφραση συναισθημάτων μέσα από την γραφή. Απεικονίζοντας επάνω σε μία κόλλα χαρτί τα συναισθήματα αρχικά μαθαίνεις να τα αναγνωρίζεις και αργότερα να τα αποδέχεσαι. Η αποδοχή του εαυτού μας νομίζω πως είναι το κλειδί…
Παρατήρησα λοιπόν πως αυτά που γράφει το χέρι συνήθως δεν τα λέει το στόμα. Ίσως γιατί πονά περισσότερο να ακούς κάτι και λιγότερο να τα διαβάζεις;… τα γραπτά όμως μένουν, θα το διαβάσεις και αργότερα και ίσως τότε να πονά λιγότερο… και αν ισχύσει κάτι τέτοιο τότε να ξέρεις πως βρίσκεσαι σε σωστό δρόμο…
Τέλεια μάνα είναι η μάνα που ξέρει ν'αγαπά! Γενικά παρατηρώ τελευταία την τάση οι μανάδες να πιέζουν όλο και πιο νωρίς τα παιδιά να κάνουν περισσότερα. Κρίμα όμως γιατί χάνουν τις καλύτερες στιγμές έτσι.
Όπως λέει και η σωστή ορολογία "επαρκώς καλή μάνα". Η ψυχαναγκαστική συμπεριφορά είναι ύπουλη, ουσιαστικά πιέζουν τα παιδιά τους γιατί οι ίδιες βίωσαν πίεση και είχαν "κενά" αγάπης στην παιδική τους ηλικία. Είναι τραγικό το ότι το πρότυπο της δικής μας μητέρα παίζει "κασέτα" στην διαπαιδαγώγηση των δικών μας παιδιών. Θέλει μεγάλη προσοχή στο να ερμηνεύουμε αυτά που νιώθουμε. Όπως είπες σωστά η καλή μάνα είναι αυτή που αγαπά χωρίς όρους, ελεύθερα και αβίαστα! Σε ευχαριστώ για τον σχολιασμό σου Μαρία μου!
Θα συμφωνήσω με τη Μαρία, Μαράκι μου! Τέλεια μάνα, ίσως και να μην υπάρχει… σωστή μάνα είναι αυτή που δίνει αγάπη και όρια. Όχι πίεση!… Διάβασε αυτή την ιστορία, θα βοηθήσει να καταλάβεις τι εννοώ… http://toperiodikomas.blogspot.com/2015/05/blog-post_8.html
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου
Μαρίνα
Μαράκι πολύ όμορφη ανάρτηση… Απ' όσα γράφεις καταλαβαίνω πως έχεις κάνει την βαθιά, εσωτερική σου αναζήτηση καιρό τώρα ! Μπράβο σου που βρήκες τον τρόπο να εκφραστείς μέσα από το γράψιμο! Keep writing!!! Τα καλύτερα είναι μπροστά μας! Σε φιλώ
Αγαπημένη μου Κλειώ την έκανα αυτή την εσωτερική αναζήτηση με βοήθεια ειδικού βέβαια και στην συνέχεια την καλλιέργησα όσο ήταν εφικτό με προσωπικό διάβασμα. Πριν γεννήσω την μικρούλα μου, φαντάσου πήγαινα στις συνεδρίες με κοιλίτσα προς το τέλος… Επίπονο αλλά άκρως λυτρωτικό! Σε φιλώ πολύ πολύ γλυκιά μανούλα!!!!!!
Πολύ ωραίο το κείμενό σου! Όταν εμείς σαν άνθρωποι έχουμε δουλέψει με τον εαυτό μας, συνεχώς εξελισσόμαστε. Προσπαθούμε αυτή η εξέλιξη να είναι προς την θετική μεριά, ώστε ό,τι κάνουμε να είναι προς όφελός μας και προς όφελος του γενικότερου καλού. Όταν λοιπόν, σαν μονάδα, εμείς, ο εαυτός μας, και συγκεκριμένα εμείς οι γυναίκες που είμαστε τόσο περίπλοκα όντα, έχουμε δουλέψει πάνω στα παραπάνω, ο ρόλος της μητέρας έρχεται μέσα σε όλα να συμβάλει κι αυτός με τον τρόπο του. Όλα εδώ είναι, και τα καλά και τα άσχημα, και τα αρνητικά και τα θετικά. Στο χέρι μας να τα αξιοποιήσουμε προς το θετικό. Σε φιλώ!
Σε ευχαριστώ για το υπέροχο και τόσο σωστά τεκμηριωμενο σχόλιο σου αγαπητή μου. Το προς όφελος του γενικοτερου καλού είναι μεγάλη κουβέντα που είπες. Το περιβάλλον που δημιουργούμε επηρεάζει άμεσα εμάς που ζούμε μέσα σε αυτό! Σε φιλώ και σε ευχαριστώ που πέρασες.
Υπέροχη ανάρτηση
Σε ευχαριστώ πολύ καλή μου Δέσποινα! Σε φιλώ.
Νομιζω πως τετοιου ειδους αναρτησεις είναι το κομμάτι σου που λεμε! Δεν υπαρχει το τελειο υπαρχει η ψυχαναγκαστικη εικονα με την οποια μας αναθρεφουν απο την κοιλια ακομα. Και γω επαψα να θελω να ειμαι τελεια. Θελω να ειμαι εγω…
Σε φιλω!
Σε ευχαριστώ γλυκιά μου Αθανασία για τα καλά σου λόγια…