Η αγάπη είναι η αρχή των πάντων. Ναι είναι αρκετά κοινότυπο αυτό που γράφω και χιλιοειπωμένο. Όμως για εμένα είναι μία καθημερινή ανακάλυψη…
Η αγάπη που προσφέρεις απλόχερα και με ανιδιοτέλεια, στους ανθρώπους που αγαπάς επιστρέφει τόσο μαγικά ξανά πίσω σε εσένα… Ακόμα και να μην επιστρέψει, νιώθεις τόσο όμορφα και γαλήνια με τον εαυτό σου που την έχεις προσφέρει.
Η μία κουβέντα του φίλου σου, ότι τον έκανες να νιώσει καλύτερα, μέσα από την κουβέντα σας για εμένα προσωπικά είναι μία λύτρωση. Το δάκρυ χαράς της μητέρας σου όταν σε αντικρίζει στην πόρτα είναι επίσης για εμένα λύτρωση.
Μου περιέγραφε εχθές η μικρή μου κόρη ένα περιστατικό στο σχολείο της και με συγκίνησε. Ένα παιδάκι χτύπησε την καλή της φίλη και έκλαιγε απαρηγόρητη. Η κόρη μου πήγε δίπλα της, της έκανε αγκαλίτσα και μετά όπως μου περιέγραφε της έκανε αστείες φάτσες για να κάνει ξανά χαρούμενη την φίλη της…
Η μικρή μου κόρη πηγαίνει προνήπιο είναι 4 ετών και 2 μηνών. Ένιωσα υπερήφανη για την κόρη μου, ένιωσα τόσο όμορφα που είδα ότι το μικρό μου το κορίτσι ανακάλυψε τι σημαίνει φιλία, τι σημαίνει αγάπη και απλόχερα την προσέφερε. Σαφώς δείχνει η κίνησή της πως είναι ένα έντονα συναισθηματικό άτομο, όπως και πολλές άλλες της κινήσεις μέσα στην καθημερινότητα. Γνωρίζω επίσης ότι τα συναισθηματικά άτομα, ως παθούσα μιλώ, συνήθως υποφέρουν στη ζωή τους. Ξέρω με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια ότι θα πληγωθεί αρκετά και θα πονέσει στη ζωή της ακριβώς επειδή είναι έντονα συναισθηματικό άτομο. Όμως σκέφτομαι ότι τελικά και ποιο είναι το νόημα της ζωής; Να πλάθουμε χαρακτήρες δυνατούς που να μη νιώθουν;
Υπάρχει το bullying που καραδοκεί και συνήθως “χτυπά” συναισθηματικά παιδιά. Συγκεκριμένα σήμερα διάβασα ένα άρθρο μίας μαμάς σε κατάσταση απόγνωσης όπου ο μικρός της γιος (1η δημοτικού) υποφέρει …
Νιώθω αρκετά μπερδεμένη και είμαι αρκετά φοβισμένη για τον κόσμο μας. Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστός οδηγός, είμαι μία αυτοδίδακτη μαμά που προσπαθεί να ακολουθήσει το ένστικτο το δικό της και του παιδιού της. Θέλω να ελπίζω ότι θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μπροστά μας με Αγάπη και Υπομονή.
Η Αγάπη δίνει δώρα, η βιαιότητα ποτέ. Και μπορεί ο δρόμος της Αγάπης να είναι στρωμένος με δάκρυα και πόνο όμως έτσι και μόνο έτσι το άτομο μπορεί να λυτρωθεί, να φτάσει στην αυτογνωσία και ουσιαστικά να καταλάβει τι ζητά από την ζωή του. Επίσης να τονίσω πως με την Αγάπη και την Αυτογνωσία εν συνεχεία, έχει τη δυνατότητα να αξιολογήσει τους ανθρώπους γύρω του και να δει ποιος αξίζει την αγάπη του και ποιος όχι. Δεν πληγωνόμαστε όταν κάποιος δεν αξίζει την αγάπη μας… δεν πρέπει ποτέ να νιώθουμε προδομένοι. Πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι που “ξέρουμε” να αγαπάμε και “δεν φοβόμαστε” να δώσουμε την αγάπη μας.
Είμαι εκτεθειμένη όταν “Δίνω” νιώθω όμως όμορφα με αυτό, δεν φοβάμαι και νιώθω έτοιμη για τις συνέπειες.
Μακάρι όλοι οι γονείς να μεγάλωναν με αγάπη τα παιδιά τους και υπευθυνότητα. Ο κόσμος αυτός σαφώς θα ήταν καλύτερος και η κοινωνία μας θα ήταν γεμάτη ευκαιρίες και ελπίδα για τους ανθρώπους με συναισθηματική νοημοσύνη. Ας διαπαιδαγωγήσουμε με υπευθυνότητα και αγάπη τα παιδιά μας με ελπίδα να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας και οι μελλοντικοί ηγέτες να έχουμε μεγαλώσει με άλλα ήθη και αρχές.
Εμείς οι μανάδες, κατά μεγάλο ποσοστό, κρατάμε το “κλειδί” να το θυμάστε αυτό!
Μαράκι μου, όλες είμαστε αυτοδίδακτες μαμάδες… Όμως, όπως είπες η Αγάπη δίνει δώρα, σε αντίθεση με τη βιαιότητα. Αυτό το ξέρει ήδη το κοριτσάκι σου κι ας μην το εκφράζει με λόγια. Θα σου έλεγα από τη μικρή μου πείρα, πως αντί να φοβάσαι να πιστεύεις στην αγάπη που δίνεις και διδάσκεις στη μικρή σου. Αυτή κάνει όλα τα θαύματα. Άλλωστε, άλλο συναισθηματικός άνθρωπος, άλλο ανασφαλής! Τις ανασφάλειες πολέμησε, όχι τα συναισθήματα.
Σε φιλώ
Μαρίνα
Σε ευχαριστώ Μαρίνα μου για το υπέροχο σχόλιο σου… Είναι τόσο δυνατό και "γεμάτο"! Είπες μεγάλη κουβέντα…ανασφάλειες! Ναι πολεμώ και αυτόν τον δαίμονα που κάνει απίστευτο κακό! Σε ευχαριστώ και εύχομαι ένα υπέροχο ΣΚ!
Ω Μαρία κι εγώ κάπως έτσι σκέφτομαι… ανησυχώ για τα ευαίσθητα παιδιά… προσπαθώ να έχω το νου μου… προσπαθώ να ανιχνεύω τι νιώθουν, αν λυπούνται, αν χαίρονται…
κι όλο αισθάνομαι πως κάπου το χάνω…
έχεις δίκιο η αγάπη δίνει δώρα!! πολλά κ ανεκτίμητα!!!
κ μακάρι όλοι να μεγάλωναν τα παιδιά τους με πολύ αγάπη… αισθάνομαι όμως πως αυτό δε γίνεται… κρίμα που το αισθάνομαι και μακάρι να αισθάνομαι λάθος….
Η εκπαίδευση των παιδιών στα συναισθήματα πιστεύω είναι από τα βασικότερα εργαλεία για να μεγαλώσεις ευτυχισμένα παιδιά και υγιείς ενήλικες αργότερα. Να αντιλαμβάνονται και να διαχειρίζονται τα συναισθήματά του. Αρκετά δύσκολο όμως και απαιτεί χρόνο και υπομονή, εδώ εμείς οι ίδιοι ενήλικες…φτάσαμε στην ενήλικη ζωή μας για να κατανοήσουμε τόσες αλήθειες μαζεμένες και συναισθήματα. Δεν νομίζω πως υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, απλώς υπάρχουν γονείς που δεν ξέρουν να μεγαλώνουν παιδιά…
Απαραίτητη προυπόθεση για να μεγαλώσεις παιδιά με ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη είναι να διαθέτεις πρώτα εσύ. Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί μαζί με τον σημερινό κόσμο πάσχει και ο μελλοντικός, αυτός των παιδιών μας. Πιστεύω ωστόσο σε αυτό που είπες. Η αγάπη σου επιστρέφει όσα έχεις δώσει. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν μας πληγώνει η αγάπη, αλλά η αδυναμία κάποιων άλλων ανθρώπων να αγαπήσουν. Και καλά κάνει και μας πληγώνει γιατί έτσι θα κάνουμε τον κόσμο καλύτετο.
Δεν τα φοβάμαι τα παιδιά που αγαπάνε. Είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσουν τους καρπούς του δέντρου που μεγαλώνουν. Φοβάμαι τα παιδιά που δεν ξέρουν να αγαπάνε και μαθαίνουν την αδυναμία τους να την κρύβουν πίσω από το προσωπείο της σκληρότητας.
Πολύ ωραίο θέμα Μαρία!
Χριστίνα μου δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου… Πάσχει δυστυχώς και το κακό είναι πως εθελοτυφλούμε χαμένοι μέσα στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων… Υπέροχη η τοποθέτησή σου και ελπίζω σε ανθρώπους σαν και εσένα που το έχουν ψάξει, το έχουν φιλοσοφήσει… Ο πόνος είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης, μας δίνει δώρα αν μάθουμε να τον αφουγκραζόμαστε… Σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιό σου!!! Φιλιά…
Μαράκι διάβασα όλο το κείμενο σου με μεγάλη προσοχή! Καθώς επίσης και τα σχόλια των κοριτσιών…. ως αυτοδίδακτη μαμά κι εγώ, ομολογώ πώς κάνω λάθη, πολλά λάθη! Κι όχι γιατί δεν αγαπώ τα παιδιά μου, όχι. Είναι οι δύσκολοι ρυθμοί της καθημερινότητας, που με “λυγίζουν” τις περισσότερες φορές! Η τελευταία πρόταση στο σχόλιο της Χριστίνας, με “πόνεσε”, επειδή συνειδητοποίησα πόσο άδικη γίνομαι (πολλές φορές) με το μεγάλο μου αγόρι… Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο με “βοηθούν” κείμενα, σαν το δικό σου… με αφυπνίζουν, με ξεμπλοκάρουν, με ωθούν να γίνω καλύτερη μάνα! Γιατί τα παιδιά μου, το αξίζουν! Γιατί πολύ απλά τα λατρεύω!
Με συγκίνησε το σχόλιο σου Μαρία μου γιατί είσαι μια μαμά αληθινή πέρα για πέρα και που δεν φοβάται να αγαπήσει… Όλοι κάνουμε λάθη και πολλές φορές γιατί η πίεση του να γίνουμε τέλειοι γονείς μας εξωθεί στα άκρα… Αυτό το αψεγάδιαστο μοντέλο τελικά μας καταπιέζει, δεν είμαστε ελεύθερες και γεμίζουμε με φόβους και ενοχές… Δεν φοβάμαι ανθρώπους σαν και εσένα γιατί είναι παλικάρια μπροστά στην Αγάπη Μαρία μου και ΑΥΤΟ είναι το πιο σημαντικό! Να ξέρεις τα σχόλιά σου και τα σχόλια γενικώς όλων των αναγνωστών μου, είναι η δική μου ώθηση στο να γίνω καλύτερη και μέσα από τις δικές μου εμπειρίες να σας βοηθήσω… Σε φιλώ και σε ευχαριστώ!!!