Πόσο δύσκολο είναι να μάθεις στο παιδί σου να βάζει τον αγκώνα στο στόμα όταν βήχει ή φτερνίζεται;

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με μια μαμά στο σχολείο, ανεβάζω την σημερινή ανάρτηση η οποία περισσότερο οργή και θυμό εμπεριέχει παρά συμβουλές που εσείς οι μαμάδες δεν γνωρίζετε. Πόσο δύσκολο είναι να μάθεις στο παιδί σου να βάζει τον αγκώνα στο στόμα όταν βήχει ή φτερνίζεται;

Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!  

Με αφορμή την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας η οποία απεστάλη σε όλα τα σχολείο από εχθές, η οποία περιλαμβάνει οδηγίες για την μείωση της εξάπλωση της γρίπης στα σχολεία, ξεκίνησαν και αρκετές συζητήσεις μεταξύ μαμάδων σχετικά με το θέμα.

Σαφώς και είναι μια εγκύκλιος την οποία όλοι πρέπει να γνωρίζουμε γονείς, εκπαιδευτικοί και σχολικές μονάδες στο σύνολο τους. Όμως εμείς οι γονείς τι ακριβώς κάνουμε με αυτές τις οδηγίες;

Εμείς οι γονείς συνολικά όλα τα χρόνια πως ακριβώς “εκπαιδεύουμε” τα παιδιά μας σχετικά με τη δική τους συμπεριφορά όταν τα ίδια νοσούν ή ακόμα και στις απλές καθημερινές τους συνήθειες;

Μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι κάθε φορά που βήχουν ή φτερνίζονται πρέπει να βάζουν τον αγκώνα στο στόμα τους ώστε να προφυλάξουν τους γύρω τους; Ακόμα και τον αγκώνα να μην έχουν μάθει ή βολεύονται έστω τα χέρια τους και στη συνέχεια να τα σκουπίζουν με ένα αντισηπτικό μαντιλάκι.

Αλήθεια έχουμε μάθει στα παιδιά μας να χρησιμοποιούν τα αντισηπτικά μαντιλάκια; Υπάρχουν στις τσάντες τους αντισηπτικά μαντιλάκια ή λοσιόν;

Αλήθεια… αναρωτιέμαι, φαντάζουν όλα τόσο περίεργα; Γιατί στα δικά μου μάτια βλέπω πολλά παιδιά ίσως και η πλειοψηφία αυτών είτε στο σχολείο, είτε σε δραστηριότητες, είτε ακόμα και σε παιδικά parties να βήχουν και να φτερνίζονται το ένα εμπρός στο πρόσωπο του άλλου ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ!

Πόσο αυστηροί είμαστε εμείς οι γονείς απέναντί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές; Μαλλιάζει η γλώσσα μας ώστε να κάνουμε προσπάθεια να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά το παιδί μας ή απλά αδιαφορούμε κάνοντας μια ξερή παρατήρηση; Κάνουμε παρατήρηση στο ξένο παιδί ερχόμενοι σε ρήξη με τους γονείς του ή το προσπερνάμε για να μη δημιουργήσουμε αντιθέσεις;

Είναι πολλά τα ερωτήματα και προς λύπη μου βλέπω τα κρούσματα των ιών να αυξάνονται στα σχολεία διαρκώς και περισσότερο! Βέβαια σε αυτή την ευθύνη της αύξησης των κρουσμάτων δεν συμμετέχουν μόνο οι γονείς για όλα τα παραπάνω καθώς και για το ότι στέλνουν άρρωστα τα παιδιά τους στο σχολείο… συμμετέχουν στην ευθύνη και οι ίδιες οι σχολικές μονάδες. Υπάρχουν σαπούνια αντισηπτικά στα σχολεία; Υπάρχει διαρκής ενημέρωση και μάθημα σχετικά με τους κανόνες υγιεινής; Υπάρχει στενή παρακολούθηση σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι ανεύθυνες συμπεριφορές; Υπάρχει άρνηση από μέρους τους να παραλάβουν άρρωστο παιδί; Γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις στους γονείς;

Γιατί σαφώς και μιλάμε για ανεύθυνες συμπεριφορές αφού ένα παιδί μπορεί να νοσήσει με σχετικά ήπια συμπτώματα, ενώ για ένα άλλο παιδί ο ίδιος ιός μπορεί να το στείλει στο νοσοκομείο. Μπορεί να στείλει στο νοσοκομείο το ίδιο το παιδί ή ακόμα και το μωρό αδερφάκι του που βρίσκεται στο σπίτι.

Πόσο δύσκολο λοιπόν είναι εμείς σαν κοινωνία επιτέλους να ευαισθητοποιηθούμε και από τις θεωρίες και τις οδηγίες και τους κανόνες… να περάσουμε επιτέλους στην πράξη;

Θέμα παιδείας είναι, βασικής, στοιχειώδους… αλλά ας μην ανοίξω το κεφάλαιο “παιδεία” στο σύνολό της….

Αυτό θα είναι μια άλλη ανάρτηση, καθόλου ευγενική αλλά σαφώς εφ όλης της ύλης…

Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!