Οι ΜΙΚΡΕΣ ΕΥΧΕΣ της Μισέλ Ανταμς Θεοδώρου

Οι ΜΙΚΡΕΣ ΕΥΧΕΣ της Μισέλ Ανταμς Θεοδώρου. Ένα μυθιστόρημα που μου θύμισε πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνουμε την ζωή να κυλά χωρίς να την ζούμε όπως πραγματικά θέλουμε. – Γράφει η Μαρία Διακαντώνη

Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!

Πόσα και πόσα μυθιστορήματα δεν έχουν γραφτεί για τον έρωτα και την αγάπη. Για την αγάπη σε κάθε της μορφή και σε κάθε της έκφραση.
Οι ΜΙΚΡΕΣ ΕΥΧΕΣ της Μισέλ Ανταμς Θεοδώρου, έρχονται να προσθέσουν μιαν ακόμα πινελιά στον τεράστιο καμβά αυτού του υπέροχου συναισθήματος.
Είναι η αγάπη της Ελίζαμπεθ και του Τομ. Μια αγάπη που σκίρτησε και άνθισε ανάμεσα στους βράχους και τ`αφρισμένα κύματα, σ`ένα ψαροχώρι στις μαγευτικές ακτές της Κορνουάλης, αλλά ένας απότομος χωρισμός, της στέρησε την ευκαιρία να φθαρεί και να μετουσιωθεί μέσα από το χρόνο και την καθημερινότητα. Έτσι η αγάπη αυτή έμεινε ζωντανή και αδιάβρωτη και μια φορά κάθε χρόνο δήλωνε την παρουσία της στο κατώφλι του μικρού σπιτιού της Ελίζαμπεθ. Μια φορά το χρόνο, επί 49 χρόνια, ο Τομ άφηνε στο σκαλοπάτι του σπιτιού της ένα γλαστράκι με το αγαπημένο της λουλούδι, ένα γαλάζιο κρόκο, και μαζί μια καρτούλα με μιαν ευχή. Και κάθε 7 του Σεπτέμβρη, επί 49 χρόνια, η Ελίζαμπεθ άνοιγε την πόρτα της με περισσή λαχτάρα, για να αντικρίσει το γαλάζιο κρόκο της και να διαβάσει την ευχή του Τομ. Ήταν πάντα μια ευχή για κάτι που θα μπορούσαν να είχαν μοιραστεί σε μια κοινή ζωή. 49 ευχές είχαν μαζευτεί σ`ένα καλαθάκι και κάθε μία ήταν μια απόδειξη όσων δεν είχαν ζήσει.
Εύχομαι να μπορούσαμε να πίναμε σαμπάνια για πρωινό
χαζεύοντας τη θάλασσα.
Εύχομαι να τρώγαμε μαζί αβγά Μπένεντικτ σ`ένα ακριβό εστιατόριο
Εύχομαι να μπορούσαμε σήμερα να χουζουρέψουμε στο κρεββάτι
ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων…
Δεν συναντήθηκαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια. Ο Τομ δεν κτύπησε ποτέ την πόρτα της Ελίζαμπεθ κι εκείνη δεν την άνοιξε ποτέ πριν αυτός φύγει. Έζησαν ξεχωριστές ζωές. Καθένας τους φοβόταν να ταράξει τη ζωή του άλλου. Ο έρωτας, όμως αιωρούνταν ανάμεσά τους και τους κρατούσε δεμένους με αόρατη κλωστή που γινόταν ορατή κάθε 7 του Σεπτέμβρη.
49 ευχές. Στην 50στη επέτειό τους όμως, το σκαλοπάτι έμεινε αδειανό.
Ούτε λουλούδι, ούτε ευχή. Με την απουσία του γαλάζιου λουλουδιού,
το τεράστιο κενό της απουσίας του Τομ κατέκλυσε την ψυχή της Ελίζαμπεθ.
Ένιωσε προδομένη για δεύτερη φορά. Αποφάσισε να τον αναζητήσει, να μάθει τι του συνέβη. Έπρεπε πια να ειπωθούν αλήθειες, να φανερωθούν μυστικά και ίσως να μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και κάποιες από αυτές τις ανεκπλήρωτες ευχές.
Με τον χρόνο να πηγαίνει μπρος – πίσω, εμείς θα παρακολουθήσουμε την ιστορία αυτών των δύο ανθρώπων. Στο παρελθόν, τη γνωριμία, τον έρωτα, τον άδικο χωρισμό τους. Στο παρόν θα τους βρούμε, μέσα στο λίγο χρόνο που τους απομένει, να προσπαθούν να αναπληρώσουν όσες στιγμές μπορούν από μια  ζωή που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.
Μια ιστορία πολύ τρυφερή, πολύ συγκινητική, με όμορφες εικόνες και βαθιά αισθήματα.
Ένα μυθιστόρημα διαχρονικό, για ένα θέμα διαχρονικό, που μου κράτησε όμορφη συντροφιά και μου θύμισε πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνουμε την ζωή να κυλά χωρίς να την ζούμε όπως πραγματικά θέλουμε.
2018
        ”Εύχομαι φέτος να γυρίσεις σε εμένα.
          Είναι το μόνο που θέλω πια.”
 
Οι ”Μικρές ευχές” κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ
 
Καλή ανάγνωση.

Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ