Φίλοι μου αγαπημένοι.
Καθώς περιφερόμουν στο τούνελ της μνήμης, αναζητώντας τίτλους και συγγραφείς που με συντρόφευσαν κάποια περασμένα καλοκαίρια, ανακάλυψα σε μια γωνίτσα ένα περιστατικό από τα πολύ νεανικά μου χρόνια που θα μοιραστώ μαζί σας γιατί είναι πραγματικά αστείο. Μια καλοκαιρινή ανάμνηση…
Ένα καλοκαίρι, λοιπόν, εκεί γύρω στα 15 – 16 μου χρόνια πέρασα μερικές ημέρες στο Βραχάτι, στο σπίτι μιας αγαπημένης θείας. Μια φίλη και γειτονοπούλα λίγο μεγαλύτερη, με την οποία μοιραζόμαστε την αγάπη μας για τα βιβλία και τη θάλασσα, μου έδωσε για τις ημέρες που θα έμενα εκεί, να διαβάσω το «Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη.
Εδώ ανοίγω μια παρένθεση για να σας πω ότι οι μέχρι τότε αναγνωστικές μου εμπειρίες ήσαν αρχικά από Πηνελόπη Δέλτα «Τρελλαντώνης», «Μάγκας», «Παραμύθι χωρίς Όνομα» και Ελεάνορ Πόρτερ «Πολυάννα» και αργότερα αδελφές Μπροντέ Σαρλότ και Έμιλι «Τζέιν Ευρ», «Ανεμοδαρμένα Ύψη», Ντίκενς Ολιβερ Τουίστ. Κόπερφιλντ «Χριστουγενιάτικα Κάλαντα» και φυσικά ο αγαπημένος των εφήβων της εποχής Τζόζεφ Κρόνιν «Κάστρο», «Κλειδιά της Βασιλείας», «Άγουρα Χρόνια». Το τελευταίο βιβλίο που είχα διαβάσει πριν από το «Ζορμπά» ήταν «Ο Χιτών»του Λόιντ Ντάγκλας με αναφορά στη Σταύρωση του Χριστού.
Κλείνω την παρένθεση την οποία θα καταλάβετε πιο κάτω για πιο λόγο άνοιξα και γυρίζω στο «Ζορμπά».
Άνοιξα, που λέτε, όλο χαρά το νέο μου απόκτημα, έστω και δανεικό, και στρώθηκα στο διάβασμα. Η χαρά δεν θα διαρκούσε πολύ. Σε λίγο άρχισα να αισθάνομαι άβολα και πριν φτάσω στα μισά -εδώ είναι το αστείο-, το άφησα στην άκρη εντελώς σοκαρισμένη και αγανακτισμένη τολμώ να πω. Αν με ρωτήσετε τι ήταν αυτό που με σοκάρισε τόσο δεν θυμάμαι πια να σας πω. Ειλικρινά. Πάντως το επέστρεψα στη φίλη μου λέγοντας πως δεν μπορώ να το διαβάσω. Φυσικά γέλασε όπως γελώ κι εγώ τώρα και κάθε φορά που το θυμάμαι . Γιατί λίγα χρόνια αργότερα το λάτρεψα κι αυτό και
τον Καζαντζάκη τόσο, που για πολλά χρόνια δεν διάβαζα τίποτα άλλο εκτός από τα βιβλία αυτού του μοναδικού συγγραφέα , φιλόσοφου και γλωσσοπλάστη του Νίκου Καζαντζάκη με τη δυνατή και ανεξάρτητη
Ελληνική Ψυχή.
Ας κάνω μια απλή αναφορά στα πασίγνωστα έργα του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ο Καπετάν Μιχάλης», «Ο Τελευταίος πειρασμός», «Αδερφοφάδες», «Αναφορά στο Γρέκο», «Ασκητική».
Θέλω όμως να σταθώ λίγο στο κολοσσιαίο έργο του «Οδύσσεια». Όχι στη μετάφραση της «Οδύσσειας» του Ομήρου που είναι κι αυτή εξαιρετική όπως και της «Ιλιάδας».
Αναφέρομαι στο δικό του ξεχωριστό έργο που περιγράφει τις περιπέτειες του Οδυσσέα μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη. Έργο ζωής με 33.333 δεκαεπτασύλλαβους στίχους και 7.500 νέες λέξεις που δεν βρίσκονται
σε κανένα Ελληνικό λεξικό. Εκπληκτικό βιβλίο.
Ίσως κάποτε μιλήσουμε εκτενέστερα για τον Καζαντζάκη αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην τον γνωρίζει. Εγώ πάντως το πρώτο βιβλίο του που διάβασα το άφησα στη μέση!!!
Ε π α ν έ ρ χ ο μ α ι.
