Πούλησε τις γούνες και τα κοσμήματα σου, αυτά που απλόχερα σου χάριζαν και σταμάτα τη γκρίνια!

Έτυχε μέσα στο λεωφορείο να καθίσω δίπλα σε μία κυρία, όπως υπολόγισα ετών γύρω στα 65. Ξεκίνησε μια συζήτηση όπου λίγο έλειψε να πω “Πούλησε τις γούνες και τα κοσμήματα σου, αυτά που απλόχερα σου χάριζαν και σταμάτα τη γκρίνια!“

Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!

Ήταν μια μέρα μετά από αρκετό καιρό που έφυγα μόνη από το σπίτι, να περπατήσω, να ταξινομήσω λίγο τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Σίγουρα ναι, δεν ήταν μια από τις καλές μου ημέρες και τελικά όλα για κάποιο λόγο συνωμοτούν ώστε να σε κάνουν να βυθίζεσαι περισσότερο… στις σκέψεις και στους προβληματισμούς σου.

Σε εκείνο το δρομολόγιο κάθισα δίπλα σε μια κυρία, όπως υπολόγισα γύρω στα 65. Περιποιημένη, τα μαλλιά της, το βάψιμο, τα ρούχα της φορούσε άρωμα και κόκκινα νύχια πνιγμένα στα χρυσά δαχτυλίδια. Εγώ από την άλλη όπως συνηθίζω να κυκλοφορώ τα πρωινά. Μαλλιά όπως να ναι, άβαφτη, μποτάκι, μπλουζοκουκούλα, ζακέτα και ένα σακίδιο στην πλάτη.

Στην πρώτη στάση ανέβηκε ένας ρακένδυτος παππούλης. Με το που τον είδε η διπλανή μου κυρία μουρμούρησε “πως μας έχουν καταντήσει έτσι”. Της απάντησα πως ναι η κρίση έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους, δυστυχώς. Ξεκίνησε μια συζήτηση με έναν μονόλογο από μέρους της. Τώρα που μειώθηκαν οι συντάξεις, πόσο δύσκολα τα βγάζουν πέρα, πως πλέον η ίδια δεν ψωνίζει όπως ψώνιζε, πως δεν μπορεί να περιποιηθεί τον εαυτό της. Μονολογούσε λέγοντας πόσο καλά χρήματα έβγαζε ο άντρας της και πόσα ταξίδια έκαναν και τώρα πως όλα έχουν κοπεί και πως η ίδια… έρχεται αντιμέτωπη με την κατάθλιψη…

Η πίεση ξεκινούσε να ανεβαίνει μέσα μου αλλά απάντησα ευγενικά πως είναι διαφορετικό να παλεύουμε να επιβιώσουμε και διαφορετικό να έχουμε χάσει τις πολυτέλειες. Επέμενε λέγοντας ότι μένει πολύ κλεισμένη μέσα και πως δεν κάνουν τις εξόδους που έκαναν παλιότερα…

Την διέκοψα ακριβώς την στιγμή που ένιωθα ότι η πίεση μου είχε πιάσει κόκκινο.

“Καλή μου κυρία τι μου λέτε; Ότι δεν πηγαίνετε βόλτες και διακοπές όπως παλιά; Εμείς νέοι και δεν βγαίνουμε και έχουμε ξεχάσει τι θα πει διακοπές. Εσείς ζήσατε τις υπέροχες δεκαετίες του 70 και του 80 όπου όλοι τραγουδούσαν και χόρευαν. Διακοπές σε νησάκια και εκδρομές τις Κυριακές! Ποια νησάκια χρυσή μου; Που εμείς με τα κιάλια τώρα τα βλέπουμε; Ποιες Κυριακές καλή μου που τώρα εμείς ακόμα και αυτές δουλεύουμε; Ποια σύνταξη μου συζητάς που εμείς όχι σύνταξη δεν θα περιμένουμε αλλά τον Χάρο στην εργασία μας να έρθει να μας πάρει…”

Η εποχή σας είχε τις δικές της δυσκολίες αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δική μας. Ξέρεις τι είναι να παλεύεις αλλά τα πόδια σου να είναι βυθισμένα μέσα σε κινούμενη άμμο; Εσείς παλεύατε αλλά τα πόδια σας πατούσαν επάνω σε στέρεο έδαφος. Τώρα όλα είναι ρευστά…

Ποια λούσα έχασες χρυσή μου; Και ναι τα έχασες, εγώ που δεν τα γνώρισα και ούτε πρόκειται ποτέ να τα δω τι να πω; Στην τελική τα έζησες τα χρονάκια σου και όπως μου λες και μια χαρά. Τώρα σταμάτα να γκρινιάζεις… Πούλα τις γούνες και τα χρυσαφικά που σου έκανε δώρο αυτά τα χρόνια ο άντρας σου τόσο άνετα για να ζήσεις. Τώρα να σε ενημερώσω τα δώρα εμείς τα κόψαμε. Όχι γούνες και χρυσαφικά ούτε καν ένα μικρό δωράκι, γιατί καλή μου κυρία άλλα έχουν τώρα προτεραιότητα και εμείς τρέχουμε να τις καλύψουμε, την μια μετά την άλλη.

Χωρίς να το καταλάβω σχεδόν μονολογούσα… Η ευπαρουσίαστη κυρία σχεδόν ετών 65 είχε θιχτεί από την συμπεριφορά μου.

Όχι αγαπητή μου δεν σε λυπάμαι καθόλου… Λυπάμαι αυτόν τον ρακένδυτο παππούλη που πιθανότατα ποτέ να μην είχε τα αναγκαία ή ακόμα και αν τα είχε, σήμερα… δεν τα έχει…

Δεν σε λυπάμαι κυρία μου γιατί βαρέθηκα να ακούω την γενιά σου με τους “ξερόλες” να λένε πόσο τεμπέληδες έχει βγάλει η νέα γενιά… Όταν η νέα γενιά δουλεύει ότι για 700 αλλά για 500 ευρώ 10 ώρες την ημέρα. Όταν η νέα γενιά δεν ξέρει αν θα παντρευτεί, αν θα κάνει παιδί γιατί δεν ξέρει αν θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα…

Όταν η νέα γενιά θάβει τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τα “θέλω” της μπροστά στο τέρας της πραγματικότητας… Όταν η νέα γενιά είναι πραγματικά ευγνώμων για αυτά που έχει… γιατί βλέπει διαρκώς να χάνει ολοένα και περισσότερα…

Αν θέλεις να βοηθήσεις έχει καλώς, αν όχι κάτσε κλάψε για τα μεγαλεία που έχασες και κάνε μας τη χάρη!

Καλή σου ημέρα λοιπόν …

Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!