Δίκη του Φράντς Κάφκα – ο απρόσωπος μηχανισμός της εξουσίας!

Η εφιαλτική αδυναμία ενός απλού ανθρώπου απέναντι στον απρόσωπο  μηχανισμό της εξουσίας. Δίκη του Φράντς Κάφκα – ο απρόσωπος μηχανισμός της εξουσίας! – Γράφει η Μαρία Διακαντώνη

Και μην ξεχάσετε! Κάντε την εγγραφή σας στην ομάδα μας facebook για να ενημερώνεστε ή να στέλνετε τις δικές σας ιδέες, δημιουργίες και σκέψεις!

Μπροστά στο Νόμο στέκει ένας φύλακας. Στο φύλακα αυτόν έρχεται ένας άνθρωπος από την ύπαιθρο και τον
παρακαλεί να τον αφήσει να μπει στο Νόμο. Μα ο φύλακας του λέει πως αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να τον αφήσει
να μπει. Ο άνθρωπος ρωτάει αν θα μπορέσει να μπει αργότερα. “Ισως”, λέει ο φύλακας, “τώρα όμως όχι”.
Επειδή η πύλη που φέρνει στον Νόμο είναι ανοιχτή και ο άνθρωπος σκύβει και κοιτάζει μέσα, ο φύλακας γελάει και λέει. “Δοκίμασε λοιπόν να μπεις παρά την απαγόρευσή μου. Σημείωσε όμως ειμαι ισχυρός και δεν είμαι παρά ο έσχατος των φυλάκων. Μπροστα σε κάθε αίθουσα στέκουν φύλακες, ο ένας πιο ισχυρός από τον άλλο. Κιόλας στου τρίτου τη θέα ούτε εγώ  μπορώ ν`αντέξω.”

Τέτοιες δυσκολίες ο άνθρωπος δεν τις περίμενε. Κι όμως, σκέφτεται, ο Νόμος έπρεπε να είναι προσιτός σε όλους και σε κάθε στιγμή, μα εξετάζοντας το φύλακα με τη γούνα του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη και τη μακριά μαύρη ταρτάρικη γενειάδα του, αποφασίζει να περιμένει ωσότου τον αφήσουν να μπει. Ο φύλακας του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πύλη. Κει κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές απόπειρες να μπει και καταπονεί το φύλακα με τα παρακάλια του. Αυτός του κάνει διάφορες μικροερωτήσεις για τον τόπο του, ψυχρές,
όπως αυτές που κάνουν οι αφέντες και στο τέλος του λέει ότι δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος που ήταν καλά εφοδιασμένος τα διαθέτει όλα, όσο πολύτιμα και να είναι, για να εξαγοράσει το φύλακα. Κι εκείνος τα δέχεται όλα λέγοντας όμως σε κάθε δώρο. “Το δέχομαι μόνο για να μη νομίσεις ότι κάτι παρέλειψες”.
Όλα αυτά τα μακρά χρόνια ο άνθρωπος ξεχνάει τους άλλους φύλακες και του φαίνεται ότι αυτός ο πρώτος είναι το  μοναδικό εμπόδιο μπρος στην είσοδο του Νόμου. Τα πρώτα χρόνια καταριέται φωναχτά την κακή του μοίρα, αργότερα καθώς γεράζει, μουρμουρίζει μόνο…
Λίγο πριν πεθάνει ψιθυρίζει την ερώτηση. “Ολοι πασκίζουν να γνωρίσουν το Νόμο, πως γίνεται και τόσα χρόνια δεν
ζήτησε κανένας άλλος να μπει μέσα εκτός από μένα;” Και ο φύλακας βρυχάται στο αυτί του.
“Κανένας άλλος δε μπορούσε  να μπει εδώ γιατί αυτή η πύλη προοριζόταν αποκλειστικά για σένα. Τώρα πάω να την κλείσω.”

Φίλοι μου αγαπημένοι.

Μόλις διαβάσατε ένα αγαπημένο μου, σχεδόν αυτόνομο,αν και  κάπως κουτσουρεμένο απόσπασμα
από τη ΔΙΚΗ του Φράντς Κάφκα.

Ένα απόσπασμα πολύ χαρακτηριστικό  της όλης φιλοσοφίας του βιβλίου που είναι κυρίως η πλήρης και εφιαλτική
αδυναμία ενός απλού ανθρώπου απέναντι στον απρόσωπο  μηχανισμό της εξουσίας.
Ο Γιόζεφ Κ .-το  Κ  προφανώς παραπέμπει στο Κάφκα –  είναι ένας άνθρωπος με μια αξιοπρεπή θέση στην κοινωνία, όταν ξαφνικά ένα πρωί συλλαμβάνεται για ένα έγκλημα που αγνοεί και για το οποίο δεν του δίνεται ποτέ
καμία εξήγηση. Έτσι βιώνει μια  σουρεαλιστική, παράλογη και αδιέξοδη κατάσταση προσπαθώντας να αποδείξει την αθωότητά του απέναντι στο αιωρούμενο φάντασμα ενός εγκλήματος. Θα ζητήσει βοήθεια.

Ο δικηγόρος, όμως, είναι κι αυτός μέρος του συστήματος και ο φίλος του ο ζωγράφος, όπως και ο ιερέας στους οποίους απευθύνεται είναι ψυχροί και απόμακροι. Η ανθρώπινη επαφή, η κατανόηση, η συμπόνια απούσες. Είναι μόνος, φορτωμένος με μια ενοχή, απέναντι σε έναν μηχανισμό όπου κάθε ένας εξουσιάζει τον κατώτερό του και εξουσιάζεται από τον ανώτερο.

Κάθε προσπάθεια  μάταιη.

Αν και πολλοί θεωρούν ότι ο Κάφκα αναφέρεται στα ολοκληρωτικά καθεστώτα, αν κρίνουμε από την βιογραφία του
αλλά και τα άλλα έργα του, όπως “Ο ΠΥΡΓΟΣ” και τα “ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ” μάλλον παρακολουθούμε
την αδιέξοδη  πραγματικότητα του ίδιου του μυαλού του συγγραφέα. Ειδικά στον “ΠΥΡΓΟ” βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου σουρεαλιστική κατάσταση αδιεξόδου.
Παρ`όλα αυτά μιλάμε για ένα μεγάλο συγγραφέα, πολύ χαρακτηριστικό πού άφησε το στίγμα του στον 20ο
αιώνα αν και η αναγνώριση ήλθε μετά το θάνατό του.

Οπωσδήποτε η “ΔΙΚΗ”  είναι από τα πιο ιδιαιτέρα δείγματα της σύγχρονης πεζογραφίας.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες  ανέφερε πως χάρη στον Κάφκα κατανόησε, ότι ένα μυθιστόρημα μπορεί να γραφτεί και αλλιώς.  Συμφωνώ.

Ε π α ν έ ρ χ ο μ α ι .

Και μην ξεχάσετε! Κάντε LIKE στη σελίδα μας στο facebook για να ενημερώνεστε για όλα τα τελευταία άρθρα και Διαγωνισμούς!